اپیدمیولوژی غرق‌شدگی‌های منجر به فوت در تهران

زمینه و هدف: غرق شدگی یکی از عوامل مهم مرگ و میر است ولی فرصت های قابل توجهی نیز برای پیشگیری از بروز آن وجود دارد. روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی، پرونده تمام قربانیان غرق شدگی که از ابتدای سال 1381 تا انتهای سال 1385 فوت نموده و به پزشکی قانونی شهر تهران ارجاع شده بودند، بررسی گردید. یافته ها: در مدت پنج سال 292 نفر (241 نفر مذکر و 51 نفر مؤنث) در شهر تهران به علت غرق شدگی فوت کرده اند. میانگین سنی آنها 7/21 (با انحراف معیار±7/15 سال) و نسبت مذکر به مؤنث 7/4 به 1 بود. بیشتر قربانیان در گروه های سنی صفر تا 4 سال، 15 تا 24 سال و 5 تا 14 سال (به ترتیب 5/1، 2/1 و 1/1 در هر 100000 نفر در سال) قرار داشتند. 2/32% از کل قربانیان غرق شدگی، بچه های کوچک تر از 15 سال بودند. بیشتر مغروقین، قربانی غرق شدگی در کانال ها (7/24%) و استخرهای عمومی (2/21%) بودند. در مجموع 3/85% از کل قربانیان در فصول تابستان و بهار قربانی غرق شدگی شده بودند. 87% از قربانیان در محل وقوع غرق-شدگی فوت نموده بودند. انگیزه قربانیان برای ورود به آب با سن، جنس و میزان تحصیلات آنها ارتباط داشت (01/0 P≤). نحوه حدوث فوت نیز با سن و جنس (01/0 P≤) و همچنین با میزان تحصیلات و وضعیت تأهل (05/0 P≤) همبستگی آماری معنی داری داشت. نحوه حدوث غرق شدگی به شرح ذیل بود: حادثه (0/88%)، خودکشی (5/5%)، قتل (4/1%) و نامعلوم (1/5%). نتیجه گیری: شهر تهران با مرگ و میر ناشی از غرق شدگی به میزان 7/0 در هر 100000 نفر در سال، دارای آمار مرگ و میر بالایی در کشور نیست. با این حال غرق-شدگی معضلی است که بیشتر قشر جوان جامعه را هدف قرار داده است. برای پیشگیری مؤثر از غرق شدگی، تهران نیز مانند بسیاری از نقاط دیگر کشور نیازمند سیاست گذاری، تدوین و اجرای برنامه ای دقیق بر مبنای توجه به عوامل خطر شناخته شده می باشد.